"Bana beni sus dedim. Gözlerindeki mutsuzluğu görmüştüm. Aşkla, dolu dolu bakan gözleri, parıltısını yitirmişti. Gitmek istiyordu, artık. Ancak hatıralarımızı, özlem duygusunu, birlikte geçen bütün saatlerimizi, bir daha yanyana gelemeyecek olmamızı ve hayatına birini dahil edene kadar başetmek zorunda olacağı yalnızlığı düşününce duraksadı. Diyemedi. Tam da 'o an' kendimi ne bu dünyaya ait; ne de başka bir hayata dahil buldum. Bir dokunuş; kıyıdan aşağı doğru itmesine yetecekti. Ve Tanrı; yaşam ile ölüm arasındaki o ince çizgiyi, o akşam; alnımın tam üzerine çekti. Yağmurlu bir aralık akşamıydı."

ÖDÇ