Bilseydim gökyüzünün bu kadar mavi olduğunu, rutin ömür harcama alışkanlıklarımı ardımda bırakarak, kır çiçeklerinin içine serilip papatya kokularının verdiği sükunla, bütün gün tepemdeki bulutların yer değiştirmesini izlemez miydim? Denizi izlemenin bu kadar muazzam hissettireceğini idrak etmiş olsaydım daha evveli kıyısında, martıların hemen yanı başında, bir yer açıp kendime, bütün gün dalga seslerini işitmek istemez miydim? Ağaçların arasında kuş seslerinin verdiği dinginliği bilmiş olsaydım, koca beton yığınlarının arasında hayatımın en pahalı vakitlerini harcar mıydım? Yalnızlığın, kendimle her şeyden ve herkesten uzaklarda kalabilmenin o huzur veren saatlerini gelişigüzel harcamamış olsaydım, akıl oyunlarından dedikodu kişisel hırs ve çıkar ilişkilerinden ibaret bir yığın anlamsız kalabalığı tercih eder miydim?
Mutlu değilsin sanki, hiç gülmüyorsun, diyorlar eski bir kürtaj hikayesi, diyorum içimdeki çocuğu aldılar!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder