Adım Sebastian.

Adım Sebastian. 35 yaşındayım. Kendimi hatırlamayacak kadar çok, kör kütük sarhoş olduğum zamanların birinde kaleme aldım bu satırları. Şimdi gün ışığına çıksın istedim. Belki iki gün önce, belki de yıllar evvel yazmışımdır, ha ne dersiniz? Tanrı'nın bahşettiği en güzel duygunun seline kapıldım. Aşığım bir kaç zamandır. Aşk sonsuza dek süreceğine inandığın bir hayale, bir an olsa bile inanmak değil mi ki? İtiraf etmeliyim! Çok derinlerde bir yerde de epeydir yalnızım. Yaman çelişki, ha? Annem, babam yok. Hiç bir kan bağım için bir şey ifade etmiyorum. Onlar sağ ben selamet! Yaşamdan söz etmek istiyorum biraz, sizin anlamsız telaşlarla heba ettiğiniz zamanların birinde uyudum ben. Hayatın kötü yüzünü gördüm rüyamda. Siz sıcak yataklarınızda mışıl uykular görürken hem de. Sarhoşlar, tinerciler, uyuşturucu satıcıları, ruh hastaları, hayat kadınları, polisler, karakollar, demir parmaklıklar. Yine de hiç bir kötü işe bulaşmamayı başararak bu yaşıma dek geldim. Sanırım teğet geçmek böyle bir şeymiş oğlum diyorum çoktandır kendime. Maalesef Tanrı'nın büyük senaryosundaki rolüm, ızdıraplı, ağdalı, keskin, kaybetmeye mahkum bir roldü. Kaybetmekten bir vakit başım döndü evet. Kazançlarım da oldu elbet. Kayıplarım, kazançlarımla örtüşmedi ama hiç. Aklımı eski bir sandığın içine kapadım bunca şey sonrası ve o sandık nerede bulamıyorum, o kadar. Adım Sebastian. Hayatın kötü yüzünü gömmekten geliyorum. Kendimi hatırlamayacak kadar çok ağladığım bir günün karanlığında yazıyorum bu itirafı. Hayal kırıklarımın bileklerimi, cam parçaların koynunda usulca öptüğü, o ıssız güvertenin yağmurlu bir odasından haykırıyorum. "Kıyına geldim, beni tut hayat, yoksa sonsuzluğuna düşeceğim."


Önder Deniz Çavuşlar