"Ben sana anlatamadım hiç içimdekileri. Yani ben sana yandığımda alev
aldı hatıralar. Gecenin huzurunu bozan asıl sıkıntı, karanlıktı; Ben o
yangından sağ çıkan karanlıktım işte, hepsi bu. Şimdi şimdi anlıyorum
benim suçumdu. Yani sana bir çiçeğe nasıl bakılırsa öyle bakmak. Yani
seni yeryüzünün en güzel meleği sanmak. Yani omzumda uyuduğunda o
gecelerce nefes almadan uyumaya çalışmak. Sana dokunmaya hiç kıyamamak.
Burnun değdiğinde yastıktan sekip dudaklarıma, gözlerin kapalıyken
uykuda; öpmek, usulca. Benim suçumdu. Bir yalana, bir tükenişe inanmak
da...
Ve bittiğini görememek de. Benim suçumdu. Yani sende
bittiğimi görememek. Kör olmak doğrusu. Aşktan gözü kör olan bir adam
tanıyorum şimdi. Kendimi.
İşte bunlardan hep; ben kendimi...
Alıştırdım yokluğuna. Sevdikçe hatırlamaya. Hatırladıkça sevmeye.
Alıştım da. Unutmadıkça özlemeye. Susmalara sessizce, bütün organlarımı
kıracak gecelerce. Boş tesellilerle avunmalara ümitsizce...
İşte bunlardan hep; ben seni... Ben seni seviyorum da hala; bu dünyası, artık çaresizce."
Mutlu değilsin sanki, hiç gülmüyorsun, diyorlar eski bir kürtaj hikayesi, diyorum içimdeki çocuğu aldılar!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder