03.58

"Ben sana anlatamadım hiç içimdekileri. Yani ben sana yandığımda alev aldı hatıralar. Gecenin huzurunu bozan asıl sıkıntı, karanlıktı; Ben o yangından sağ çıkan karanlıktım işte, hepsi bu. Şimdi şimdi anlıyorum benim suçumdu. Yani sana bir çiçeğe nasıl bakılırsa öyle bakmak. Yani seni yeryüzünün en güzel meleği sanmak. Yani omzumda uyuduğunda o gecelerce nefes almadan uyumaya çalışmak. Sana dokunmaya hiç kıyamamak. Burnun değdiğinde yastıktan sekip dudaklarıma, gözlerin kapalıyken uykuda; öpmek, usulca. Benim suçumdu. Bir yalana, bir tükenişe inanmak da...

Ve bittiğini görememek de. Benim suçumdu. Yani sende bittiğimi görememek. Kör olmak doğrusu. Aşktan gözü kör olan bir adam tanıyorum şimdi. Kendimi.

İşte bunlardan hep; ben kendimi...
Alıştırdım yokluğuna. Sevdikçe hatırlamaya. Hatırladıkça sevmeye. Alıştım da. Unutmadıkça özlemeye. Susmalara sessizce, bütün organlarımı kıracak gecelerce. Boş tesellilerle avunmalara ümitsizce...

İşte bunlardan hep; ben seni...
Ben seni seviyorum da hala; bu dünyası, artık çaresizce."

ÖDÇ