Seni bu yeryüzünde yaşamışken ve beni hayata inandırışına inanmaya başlamışken; en acısıymış, yokluğun. Üstelik, tam da alışıyorken, varlığına. Şimdilerde alışmaya çalışıyorum, olmayışlarına. Yokluğunu, unutmaya çalışmaya. Unutamadıkça özlemeye başlamaya. Özledikçe hatırlamaya, hatırladıkça seni sevdiğimi, kalbimi daha çok ağrıtmaya...
Olan bitenler arasında; avuçlarımızdan kayıp gidenler içinde ve senelerce yaşadıklarımdan tecrübe ettiğim duygu çöküyor tam da şuan; korkunç karanlıklar eşliğinde; "Alışmaya başlamak" Sesini unutmaya, kokunu anımsamamaya, geri gelmeyeceğine inanmaya başlamak...
ÖDÇ
-
Mutlu değilsin sanki, hiç gülmüyorsun, diyorlar eski bir kürtaj hikayesi, diyorum içimdeki çocuğu aldılar! -
Toprak kokuyorum bugün, biraz da börtü böcek. En zor zamanlarımda dizlerine yaslardım ya başımı, aynısını yaptım yine. Senle konuşmayı çok ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder